Het is zaterdagochtend en wij genieten van quality time met ons gezin. We zitten met z’n allen aan de eettafel te kleuren. Iedereen heeft een eigen kleurplaat, ook mijn vriend Luc en ik.

En hoewel iedereen vrij gefocust is op zijn eigen kleurplaat, hebben wij een immens gevoel van verbondenheid. Een soort serene rust, iets wat met twee peuters in huis meer een uitzondering dan een regel is. Iedereen geniet.

Jasper (3) en Daan (bijna 2) kleuren lekker over de lijntjes van de kleurplaat afbeelding heen. Met een kleurpotlood over het hele blad, van links naar rechts en dan weer naar links. Dan hetzelfde nog een keer met een ander kleurpotlood.

Het viel mij al eerder op dat kindjes van Jaspers leeftijd meer binnen de lijntjes kleuren dan hij. En opeens hoor ik mezelf zeggen: “Kijk schat, als je met een kleur binnen de lijntjes kleurt, dan is dat mooier.” Net als ik klaar ben met deze zin, raakt mij een gevoel van benauwdheid. Het sterke gevoel dat ik dat niet had moeten zeggen.

Wie ben ik dat ik hem opleg dat dat mooier is? Wat als hij het juist mooier vindt zoals hij het altijd doet? En vooral: wat als hij naar mij luistert en gelooft dat het wel mooier is, alhoewel zijn gevoel iets anders zegt?

Ik geef hem een dikke knuffel en een kusje en zeg: “Mama zei net dat binnen de lijntjes kleuren mooier is. Maar ik heb me vergist. Sorry, lieverd. Het mooist is het als jij precies zo kleurt als jij het wil.”

Ik wil dat mijn kinderen zo veel mogelijk naar hun gevoel blijven luisteren.

Precies dat gun ik de moeders die ik begeleid. Bewuste keuzes, die niet opgelegd zijn door iemand, maar helemaal eigen voelen. Want als de moeder zich hierin goed voelt, heeft dat ook een enorm positief effect op haar kind.