Dinsdag een week geleden was één van de belangrijkste dagen in mijn leven. Het was namelijk de dag dat ik voor de eerste keer ooit een geweldig gevoel had bij het loslaten van mijn perfectionisme.

Eigenlijk grappig, dat ik ‘MIJN’ perfectionisme schrijf. Alsof het iets is dat vanzelfsprekend bij mij hoort. Iets wat waarde toevoegt aan mijn leven. Eerlijk gezegd geloofde ik dat lange tijd zelfs, met name toen ik voor een multinational werkte. Ik geloofde dat het een sterkte van mij was, of zelfs een soort ‘kernwaarde’.

Maar nu weet ik: niets is minder waar. Het belemmerde me zelfs een heel lange tijd om te doen waar ik van hou.

Ik had al lang het brandend verlangen om moeders te begeleiden met het maken van bewuste voedingskeuzes voor haar kind(eren). Keuzes waar zij achter staan. Waar zij zich goed bij voelen.

Ik wilde zo veel moeders mogelijk bereiken. Zodat meer en meer kinderen lekker de wereld kunnen ontdekken, beter kunnen slapen en beter in hun vel zitten. Omdat voeding grote invloed heeft op precies dat.

Maar mijn perfectionisme deed zijn uiterste best om dat te voorkomen. Ik durfde het gewoonweg niet. Ik durfde niet naar buiten te treden, zichtbaar te worden.

Ik kamp(te) namelijk bijna mijn hele leven met overgewicht en gewichtsschommelingen. Omdat een goede basis voor een gezond eetpatroon niet voldoende werd gelegd.

Ik zeg ‘bijna’ mijn hele leven omdat bij mij – net als bij de meeste kinderen – het overgewicht pas zichtbaar werd rond het begin van de middelbareschooltijd, het moment dat kinderen minder gaan bewegen en meer gaan zitten. 80% van de kinderen met overgewicht heeft dat nog steeds als volwassene.

EN IK BEN ER EEN VAN.

En hoewel ik over het algemeen sterk in mijn schoenen sta, hebben de ontelbare diëten, het ‘niet mogen’ en de verwijten aan mezelf als ik toch weer aankwam, mij zo zeer afgehouden van de dingen die in het leven er toe doen.

Ik was al 20 kilo afgevallen na mijn laatste zwangerschap bijna 2 jaar geleden maar ik was nog niet op mijn streefgewicht. Alle soorten ‘saboteurs’ meldden zich opeens in mijn hoofd:

Wat zullen mensen ervan denken dat ik hen wil inspireren op het gebied van bewuste voeding en zelf rondloop met overgewicht?

Ik was doodsbang dat iemand zijn vinger op deze zere plek zou leggen en dat wilde ik voorkomen, mezelf hiervoor beschermen.

Aan de andere kant, juist omdat ik zelf met mijn eigen lijf (en ziel) heb ervaren welke negatieve gevolgen het kan hebben als de basis voor een gezond eetpatroon niet wordt gelegd, sta ik waar ik nu sta. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

De tweede grote ‘saboteur’ is trouwens mijn imperfecte Nederlandse taalvaardigheid. Nederland voelt voor mij als thuis maar ik woon hier pas sinds 2007. Vierentwintig jaar woonde ik in Duitsland en zeven jaar in Polen. Dus hele grote kans dat mijn accent nooit helemaal zal verdwijnen. En dat er hier een daar altijd een paar spelfouten te zien zullen zijn in mijn blogs.

In de elf jaar die ik nu in Nederland leef, heeft nog nooit iemand zich eraan gestoord maar tussen mijn oren moest het op dat vlak ook perfect zijn. Ondertussen wetende dat dat nooit zou gebeuren, omdat ik zelf mijn eigen teksten wil schrijven, recht vanuit mijn hart.

En dan, dinsdag een week geleden gebeurde iets magisch:

Ik observeerde mijn zoontje Daan hoe hij uit het niets zijn grote broer Jasper een knuffel en een kusje gaf. Met een blik in zijn ogen die vol was van liefde en puurheid. Het maakte hem niet uit of ik wel of niet keek. Of wat Jasper ervan zou vinden. Hij vroeg zich niet af of het de juiste plek of de juiste tijd ervoor was. Hij deed het gewoon.

Tranen van geluk rolden over mijn wangen. En zoals wel vaker hebben mijn kinderen mij een wijze les geleerd.

Zij hebben mij eraan herinnerd dat als je iets uit liefde doet, dat er dan nooit sprake kan zijn van falen. Ik onderneem vanuit mijn hart. Omdat mijn intenties puur zijn en uit liefde voortkomen, besefte ik me opeens dat ik helemaal niet kan falen. En dat maakt dat er geen plek meer is voor perfectionisme in mijn leven.

Dit voor mij magische moment veranderde mijn kijk op naar buiten treden en zichtbaar worden compleet. Nog dezelfde dinsdag plaatste ik mijn eerste story’s op Instagram en Facebook.

En wat ben ik blij dat ik deze stap heb gemaakt. Iets wat twee weken geleden nog onwerkelijk leek, voelt nu al als de natuurlijkste zaak van de wereld.

Sterker nog: ik zie het als levensles voor mijn twee kleine helden Jasper en Daan. Wat ik aan hen namelijk mee wil geven is dat zij fouten in hun leven mogen maken.

En dat perfectie eigenlijk een illusie is. Want wat voor mij 100% perfect is, is voor een ander maar 70% en voor nog een ander wellicht 140%.

Ik ben trots dat ik dat goede voorbeeld aan hen kan geven. Want als wij als moeders dichtbij ons gevoel blijven, geven wij onze kinderen het beste voorbeeld om dat (later) ook te doen. Of beter gezegd: het nooit af te leren, want eigenlijk wordt niemand als perfectionist geboren.

Zit jouw perfectionisme jou wel eens in de weg? Hoe ga jij hiermee om? Ik ben erg benieuwd naar jouw inzichten en ervaringen.

Liefs,

Kate