Moeder van mijn twee kleine helden en founder van • imagine sunshine •
Voordat ik moeder werd had ik alles al uitgestippeld
Ik kan nogal een nerd zijn als het gaat om de diepte induiken van een thema dat mijn interesse wekt.
Ik wilde mijn kind elke dag met een glimlach uit zijn bedje halen en vooral genieten van en met elkaar.
Sowieso zou ik een heel geduldige moeder zijn en nooit tegen mijn kind snauwen.
Maar dan: BAM
Ons kindje was geboren en heel veel van de ‘plannetjes’ die mijn vriend Luc en ik van tevoren hadden gemaakt gingen al in de eerste paar weken in rook op.
Het begon ermee dat ik op mijn blauwe wolk borstvoeding wilde geven. Ik had hier een heel romantisch beeld bij, een beeld van rust en verbondenheid.
De werkelijkheid zag er echter heel anders uit. Door omstandigheden en op aanraden van de lactatiedeskundige zat ik opeens minimaal 8 x per dag te kolven.
Niet bepaald het beeld wat ik voor ogen had. En vooral ook niet het gevoel dat ik hierbij wilde hebben.
Dit had invloed op mij. Op de sfeer bij ons thuis. Behoorlijk zelfs.
Ik haalde mijn kind met een glimlach uit zijn bedje maar deze glimlach was hartstikke fake
Ik wilde zo graag een energieke moeder voor mijn kind zijn maar in werkelijkheid was ik doodmoe.
Ik voelde me geleefd. Elke avond plofte ik energieloos op de bank met in mijn linkerhand de afstandsbediening en in de rechterhand mijn telefoon.
Nog voordat Jasper één maand oud was ging ik in het bijzijn van mijn kind met mijn vriend Luc ruziën. Iets dat wij beslist nooit wilden doen.
Ik had zo vaak het gevoel dat ik het niet goed genoeg deed… omdat ik niet voldeed aan het beeld dat ik in mijn hoofd had.
Ik gunde mijn kind de moeder die ik mijn hoofd had…maar ik kon het niet waar maken. Dit gevoel zoog mij leeg.
Ik wist dat het niet vanzelf beter zou worden als ik er niets aan zou veranderen.
En het werd inderdaad niet beter. Integendeel.
Toen Jasper in de peuterpuberteit kwam gingen ook de laatste dingen van mijn ‘de moeder die ik wil zijn’ lijstje in rook op.
Ik kon er heel slecht tegen als Jasper niet luisterde of als ik dingen 30 keer moest herhalen.
Regelmatig hoorde ik mezelf tegen mijn kind snauwen of was mijn vriend de sjaak.
En man, wat kon ik me daar achteraf enorm schuldig over voelen.
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte
Het is 31 oktober, mijn verjaardag. En de dag van de ergste confrontatie in mijn leven.
Ik kijk mezelf in de spiegel aan met een blik van diepe teleurstelling. Ik ben boos op mezelf, verdrietig, gefrustreerd, moe, bang.
Wat ik zie is niet de Kate, die ik daarvoor was. Ik ben niet de moeder die ik zo graag voor mijn kind wilde zijn.
En opeens schiet een vraag in mijn hoofd die ik tijdens een live event op het gebied van persoonlijke ontwikkeling had gehoord:
“Als je later op je sterfbed ligt… op wat voor leven wil je dan terugkijken?”
Direct rollen tranen over mijn wangen toen ik besefte dat ik niet op een leven wil terugkijken waarin ik constant moe en geïrriteerd ben.
Op een leven waarin ik elke dag moe wakker word en niet kan genieten van al het moois dat ik in mijn leven heb.
Op een leven waarin ik regelmatig tegen mijn kind zit te snauwen.
Ik besef op dat moment ook dat ik daardoor aan mijn kind twee levenslessen leer, namelijk dat
-
…snauwen of schreeuwen de manier is om met teleurstellingen en boosheid om te gaan en
-
…dat je maar een slachtoffer bent van dingen of omstandigheden die je overkomen en het maar voor lief moet nemen.
